Heb je het gevoel dat je alles alleen op moet lossen?

Heb je het gevoel dat je alles in het leven alleen op moet lossen? Denk je in jezelf vaak: ik los dit alleen wel op. Als je geleerd hebt dat je alles alleen op moet lossen in het leven, is de kans groot dat het leven je overweldigt.

In dit artikel gaan we dieper in op waar deze overtuiging vandaan komt, wat het verband is met je overlevingsmechanisme en hoe je deze overtuiging kunt loslaten en wat dit oplevert.

Ik kan geen hulp vragen, ik doe alles liever alleen!

De overtuiging dat je alles alleen moet oplossen, heeft zijn wortels in je vroege kindertijd. Als je bent opgegroeid in een situatie waarin de aandacht voortdurend naar anderen ging, was er geen ruimte voor jouw eigen behoeften. Dit is bijvoorbeeld het geval als je een broertje of zusje had dat altijd ziek was en extra aandacht nodig had. Of als je moeder depressief was en niet in staat was om er voor jou te zijn.

Je reikt uit, maar je krijgt niet wat je verlangt

In zulke omstandigheden voelde het misschien alsof er geen ruimte was voor jou om jezelf te zijn en om hulp te vragen. Als kind heb je van nature de neiging om naar je ouders te reiken en om hun steun en zorg te zoeken. Dit is een fundamenteel menselijk mechanisme. Maar als je herhaaldelijk geen respons krijgt, stop je met uitreiken. Dit is een pijnlijke ervaring, en als gevolg daarvan kun je jezelf afsluiten van anderen.

In het systemisch werken noemen we dit een onderbroken uitreiking

In het systemisch werk noemen we dit een onderbroken uitreiking. Dit gaat over het mechanisme waarbij je als kind niet in staat bent geweest om op een gezonde manier te verbinden met je ouders of verzorgers.

Het uitreiken naar je ouders is een natuurlijke behoefte. In verbinding zijn is van levensbelang. Zonder je ouders overleef je als kind immers niet. Daarom vraag je je ouders om gezien te worden. Je kunt dit zelfs letterlijk zien: een kind reikt met de handen letterlijk uit naar de ouders. Je ouders geven je hiermee de veiligheid om jezelf te zijn.

Maar wanneer je ouders niet in staat zijn om je deze veiligheid te geven wordt je uitreiking niet beantwoord. Je ouders zijn dan emotioneel afwezig. Dat is het moment dat je als kind besluit dat je jouw ouders hierin niet meer kunt vertrouwen. Je stopt met uitreiken.

Is dit iets wat je jouw ouders moet verwijten?

Nee, het gaat niet over schuld. Er is een reden dat je ouders jouw uitreiking niet kunnen beantwoorden. Dit kan zijn omdat ze zelf in een heftige situatie zitten of zelf niet geleerd hebben hoe ze moeten verbinden.

Praktijkvoorbeeld

Een voorbeeld uit de praktijk:

Emma is een 42-jarige alleenstaande moeder van twee kinderen, een jongen van 10 en een meisje van 8. Ze werkt fulltime als projectmanager en is verantwoordelijk voor zowel haar werk als het huishouden.

Emma’s dagen zijn een constante race tegen de klok. Ze balanceert tussen werk, het huishouden, en de zorg voor haar kinderen. Ondanks dat ze doodmoe is, komt het niet in haar op om hulp te vragen.

Ze voelt dat het haar verantwoordelijkheid is om alles te managen. In de zeldzame momenten van rust raakt ze totaal overspoeld door gevoelens van uitputting en frustratie, maar ze blijft doorgaan.

Emma’s overtuiging dat ze alles alleen moet oplossen, heeft zijn wortels in haar kindertijd. Toen Emma 7 jaar oud was, raakte haar vader in een ernstige burn-out. Hij trok zich terug en was emotioneel afwezig, waardoor Emma al jong leerde dat ze op zichzelf aangewezen was. Haar moeder, die probeerde het gezin draaiende te houden, had weinig aandacht voor de emotionele behoeften van Emma. Hierdoor ontwikkelde Emma het gevoel dat ze niemand tot last wilde zijn en dat ze haar problemen zelf moest oplossen.

Deze ervaringen hebben een diepe impact gehad op Emma’s volwassen leven. Ze heeft moeite om relaties op gelijkwaardige basis te onderhouden en voelt zich vaak geïsoleerd. Haar onvermogen om hulp te vragen en te delegeren, niet alleen thuis maar ook op het werk, heeft geleid tot chronische stress en het risico op een burn-out, net zoals bij haar vader.

Het ontstaan van de overtuiging: ik moet het alleen doen

De situaties uit je kindertijd hebben invloed op de overtuigingen die je ontwikkeld. Je bent er in je volwassen leven HEILIG van overtuigd dat je alles alleen moet doen. Je hebt geen hulp nodig. Je lost het alleen wel op.

Hulp vragen is ongelooflijk spannend. Want als je uitreikt, is de kans groot dat je afgewezen wordt. En als kind besloot je dat je die pijn nooit meer wilde voelen. Alles alleen doen is hiermee je overlevingsmechanisme (je bodyguard) geworden. Alles alleen doen doet minder pijn dan uitreiken met de kans op afwijzing.

Je deelt niet wat er in je leeft

Doordat je denkt dat je alles alleen moet doen ben je gestopt met delen wat er in je leeft. Als het leven je over de schoenen loopt, je te moe bent of je emotioneel aan de grond zit verwerk je dit allemaal in jezelf. Je bent er immers van overtuigd dat je de dingen alleen moet doen.

Eén van de grootste uitdagingen is om te communiceren over waar jouw behoeften liggen. Om hulp te vragen. Het erkennen van wat je nodig hebt, begint overigens in jezelf. Dit is vaak al lastig omdat je zo gewend bent jezelf te vergeten.

Voel je dat je moe bent en behoefte hebt aan rust? Of is het vanzelfsprekend geworden dat je over je grenzen gaat en continu aanstaat? Het is niet vreemd dat je moeite hebt met voelen wat er in jezelf gebeurt. Je hebt tot nu toe zo ontzettend hard gewerkt om je staande te houden dat hier amper tijd voor is geweest.

Hoe herken je het wanneer je alles alleen op wilt lossen

De overtuiging dat je alles alleen op moet lossen in het leven kan zich op verschillende manieren manifesteren in je leven. Een aantal voorbeelden:

• Je verwijt je partner dat hij nooit wat doet. In plaats van dat je in alle openheid het gesprek aangaat over jouw behoeften of om hulp vraagt.
• Je vindt dat andere mensen te weinig doen en dat jij degene bent die alles moet dragen. Van binnen vreet je jezelf op, maar je spreekt je niet uit.
• Je deelt niet wat er in je leeft. Je hebt de overtuiging dat je het alleen moet doen zo geïnternaliseerd dat je niet eens bedenkt dat het anders kan. (ook al loopt het leven je totaal over de schoenen)
• Je hebt amper vrije tijd of momenten dat je niets doet omdat je doordat je alles doet, altijd brandjes aan het blussen of dingen aan het regelen bent.
• Je hebt veel moeite met delegeren. Zeker als ondernemer of leidinggevende kan dit een signaal zijn.
• Je weigert hulp van anderen, hoewel je dit eigenlijk nodig bent.
• Je bent een enorme perfectionist.

Je kunt het ook merken aan de dingen die je denkt. Vind je diep van binnen dat je beter af bent als jij de dingen zelf doet? Heb je het gevoel dat het vragen om hulp een teken van zwakte is of dat anderen jouw problemen toch niet begrijpen? Deze gedachten kunnen wijzen op een diepgewortelde overtuiging dat je alles alleen moet doen.

Wat zijn de gevolgen als je alles steeds alleen oplost

Als je vasthoudt aan de overtuiging dat je alles alleen moet oplossen, kan dit gevolgen hebben voor je hele leven. Het is belangrijk dat je je bewust bent van deze impact, zowel op korte als lange termijn.

Als eerste liggen stress en burn-out op de loer. Door alles zelf te willen doen, overbelast je jezelf zowel mentaal als fysiek. Dit leidt tot uitputting en je bent minder goed in staat om met dagelijkse uitdagingen om te gaan. Daarnaast brengt deze houding je vaak in een isolement. Je trekt je terug en vermijdt het delen van je innerlijke leven met anderen, waardoor je je eenzaam en onbegrepen kunt voelen.

Dit heeft ook een duidelijke impact op je thuissituatie, je werk en andere onderdelen van je persoonlijke leven. Thuis kan het ervoor zorgen dat je je afsluit voor je partner of familieleden. Het kan zijn dat je ze buitensluit terwijl je eigenlijk de verbinding zoekt. Dat klinkt tegenstrijdig, maar omdat je nooit geleerd hebt op een gezonde manier verbinding te maken kan het juist zijn dat je de ander afstoot.

Het goede nieuws is, het kan anders

Je hoeft het niet meer alleen te doen. Je bent nu veilig en niet meer afhankelijk van je ouders. Het is hiervoor van belang dat jij jezelf ziet. Dat doe je door jezelf te leren kennen. Zeker als analytisch sterke vrouw wil je dingen snappen met je hoofd.

Als je snapt waarom je voor dit overlevingsmechanisme hebt gekozen, kun je dit vervolgens erkennen in jezelf. Erken je dit in jezelf, dan is er ruimte voor verandering.

Ben je nu moe of heb je hulp nodig dan durf je weer uit te reiken naar de ander. Stapje voor stapje voel jij je veiliger in jezelf. Je ziet dat uitreiken niet meer onveilig is. Zo kom je los van de overtuiging dat je het alleen moet doen.

Aan de slag met het doorbreken van je patronen

Je patronen doorbreken doe je door inzicht te krijgen in wie je bent. Dit start met inzicht krijgen in je emotionele wonden. Dit zijn je negatieve basisovertuigingen. Dit kan een overtuiging zijn zoals ik ben niet goed genoeg of ik doe er niet toe.

Vanuit deze basisovertuiging creëer je gedachten en overtuigingen die je bent gaan aannemen als de waarheid. Hieronder vallen ook overgenomen overtuigingen, dit zijn overtuigingen die je hebt overgenomen van anderen.

Ook je familiesysteem speelt een belangrijke rol in het patroon van dingen alleen op willen lossen. Zoals je hiervoor al hebt gelezen spelen je ouders een belangrijke rol bij het ontstaan van deze overtuiging. Door in je familiesysteem te duiken met een familieopstelling of het in kaart brengen met een genogram ontdek je hoe jij je verhoudt tot je familiesysteem. Sta jij op de goede plek, of niet? Draag je de lasten van een ander?

Wil je samen met mij aan de slag om je patronen te doorbreken? Plan een vrijblijvende matchcall in.