Je ouders aannemen: hierom is dit belangrijk!

Het aannemen van je ouders is belangrijk als je stappen wilt zetten in je persoonlijke ontwikkeling. Als jouw leven niet stroomt of je het gevoel hebt dat je stagneert in de stappen die je wilt zetten dan kan het al dan wel of niet aannemen van je ouders een groot verschil maken. In dit artikel leg ik je uit waarom dit belangrijk is.

‘Die ouders kunnen niet anders’

Ik herinner me nog, jaren geleden, toen ik getrouwd was met mijn ex-man, dat er gedoe was met de familie. Mijn toenmalige coach zei: “Ja, maar zijn ouders kunnen niet anders.” Ik dacht toen: wat een onzin. Hoezo niet? Inmiddels weet ik wel beter.

Met alle ervaring die ik heb opgedaan in het systemisch werk is mijn perspectief totaal veranderd. Als je nu weerstand voelt en denkt: ‘wat een onzin,’ neem dan toch even tien minuten om dit artikel te lezen. Het kan veel voor je veranderen. Ik schrijf dit omdat ik je graag wil helpen.

Als je jouw ouders afwijst, wijs je jezelf af!

Als je je ouders of een van je ouders afwijst, wijs je indirect jezelf af. Wat ik daarmee bedoel is dat je voor de helft uit je vader en voor de helft uit je moeder bestaat. Een zaadje en een eitje kwamen bij elkaar en zorgden ervoor dat jij werd geboren.

Dat betekent dat als je een van je ouders niet accepteert, je een deel van jezelf afwijst. Begrijp me niet verkeerd, je hoeft niet wekelijks bij ze op bezoek te gaan of intensief contact te hebben.

Als je tegen je ouders zegt dat ze anders moeten zijn, wijs je niet alleen je ouders af, maar ook een deel van jezelf.

Je ouders aannemen: wat betekent dat?

Het aannemen van je ouders betekent dat je hen accepteert zoals ze zijn, met hun goede en minder goede kanten, zonder te proberen hen te veranderen of te oordelen. Het gaat erom dat je begrijpt dat ze hun best hebben gedaan met wat ze wisten en konden, ook al was dat niet altijd perfect.

Dit betekent niet dat je het eens moet zijn met alles wat ze hebben gedaan of dat je alles moet vergeten, maar dat je hen erkent als de mensen die jou het leven hebben gegeven.

Aannemen houdt in dat je:

1. Erkent dat je ouders deel van je zijn: Je bestaat voor de helft uit je vader en voor de helft uit je moeder. Zij maken deel uit van wie jij bent, zowel door je genen als door de invloed die ze op je leven hebben gehad.
2. Verschil maakt tussen de persoon en het gedrag: Je kunt van je ouders houden en hen accepteren zonder hun slechte gedrag goed te keuren. Het gaat om het erkennen van hun bestaan en hun rol in jouw leven.
3. Verantwoordelijkheid voor je eigen leven neemt: Door je ouders te accepteren, neem je de verantwoordelijkheid voor je eigen gevoelens en keuzes. Je stopt met hen de schuld te geven voor je problemen en begint te werken aan je eigen herstel en groei.

Je emoties mogen er zijn.

De eerste stap is te beseffen dat wat in je jeugd en nu is gebeurd, gebeurd is. Of het nu gaat om heftige trauma’s zoals misbruik of om het feit dat je emotioneel niet kreeg wat je nodig had. Het is belangrijk om de realiteit onder ogen te zien. Dat roept emoties op. Je mag boos zijn, je mag verdrietig zijn, want onder boosheid zit altijd verdriet.

Ga aan de slag met die gevoelens. Doe er iets mee. Zorg dat je jezelf ziet en die gevoelens erkent. Als je er niets mee doet, blijf je die boosheid naar je ouders houden.

Wat als je boos bent op je ouders

Laatst had ik een cliënt, en we deden een opstelling. Er kwamen veel inzichten naar boven. Ze zei tegen me: “Ja, maar Diana, ik ben het niet eens met wat mijn ouders hebben gedaan.” En dat begrijp ik, want het kan lastig zijn om dat te accepteren. Maar onthoud dat je ouders hun best hebben gedaan binnen hun mogelijkheden.

Vooral als we graven in het verleden, kunnen dit soort emoties naar boven komen. Dat je denkt: “Ik had iets anders nodig.” Het is begrijpelijk dat je boos bent als je beseft wat je niet hebt gekregen maar wel nodig had.

De kleine jij heeft je nu nodig?

Wat mij helpt, is om aan de kleine Diana te denken. Meestal ben ik dan vier jaar oud, met een grote bos krullen. Ze noemen dat het innerlijke kind, ik noem het de kleine jij. Hoe je het ook noemt, het gaat erom dat je die kleine versie van jezelf ziet die toen niet kreeg wat ze nodig had. En dat je beseft dat je ouders toen alles hebben gedaan wat ze konden. Ze hebben je gegeven wat ze konden, ze konden niet beter.

Je emoties er laten zijn

Het is van groot belang dat je emoties er mogen zijn. Het besef dat je van je ouders niet gekregen hebt, wat je nodig had brengt rouw met zich mee. Je kunt boos zijn, verdrietig, teleurgesteld. Als je heel boos bent en voelt dat het eruit moet, uit het! Al deze emoties mogen gezien worden. Je mag jezelf toestaan om die boosheid een plek te geven en die te uiten.

Je ouders een plek geven

Je zult merken dat als dingen een plek krijgen, als ze gezien worden in een systeem, als jij ze voor jezelf ziet en erkent, dan komt er ruimte. Er komt ruimte om je ouders te gaan aannemen als je ouders, om ze volledig te accepteren zoals ze zijn en hoe ze hun leven leiden. Het gaat om een innerlijk gevoel vanbinnen. Dat je kunt zeggen: “Dit is mijn vader, dit is mijn moeder. Door hen ben ik geboren. Uit hen ben ik gekomen. En dankzij hen heb ik het leven.”

Als je dat niet voelt, zul je merken dat je, wat je ook doet op het gebied van mindset of veranderingen, toch niet helemaal tevreden zult zijn met je leven. Want je blijft een deel van jezelf afwijzen.

En nee, dat is niet altijd makkelijk.

Ik had een cliënt die werd gepest en dat nooit heeft gezegd, en daar veel schade van ondervonden heeft. Ze vraagt zich af: “Waarom heeft mijn moeder dit nooit gezien? Waarom heeft mijn vader dit niet gezien?” Vaak is de moeder degene waar ze boos op zijn.

Of cliënten vragen zich af: “Waarom was mijn vader zo’n klootzak? Waarom was hij er nooit? Waarom ging hij vreemd? Waarom liet hij ons in de steek? Waarom heeft hij dit soort dingen gedaan? Waarom hebben we jarenlang in de schuldsanering gezeten?”

Focus op realisatie

Ik zeg daarom tegen mijn cliënten: focus op realisatie. Realisatie is een heel belangrijk onderdeel. Geef jezelf de erkenning dat je iets gemist hebt in je jeugd, bijvoorbeeld omdat jullie in de schuldsanering zaten.

Dat het voor jou, als meisje van 9, heel moeilijk was om met gaten in je kleren rond te lopen en uitgelachen te worden door de kinderen in de klas. Erken dat voor jezelf. Zoek die erkenning niet bij anderen, want zij zullen het je niet geven. Jij moet jezelf die erkenning geven dat het moeilijk was voor jou.

Belangrijk: je hoeft het gedrag van je ouders niet voor lief te nemen

Dat betekent niet dat je het alcoholprobleem van je vader moet accepteren, dat zeg ik niet. Ik zeg ook niet dat je wekelijks bij je ouders op de koffie moet, of dat je contact met ze moet hebben als ze je als kind vreselijk hebben mishandeld. Dat zeg ik niet.

Belangrijk is dat je het gedrag van je ouders niet hoeft te tolereren. Verwar het aannemen van je ouders niet met dat je blind moet accepteren wat je ouders aan gedrag laten zien. Stel dat je vader verslaafd is aan alcohol, dan mag je hierin duidelijke grenzen stellen.

Wat betekent dit voor jouw eigen kinderen?

Zorg ervoor dat je nooit kwaad spreekt over de andere ouder van je kind, want daarmee wijs je eigenlijk je kind af. Je kind bestaat namelijk voor een deel uit jou en een deel uit je partner. Het is gemaakt van een deel van de biologische vader en een deel van de biologische moeder. Als je dat afwijst, wijs je dus een deel van je kind af.

Dit is ook de reden waarom je nooit iets lelijks over de andere ouder tegen je kinderen moet zeggen, of je nu gescheiden bent of niet. Vaak gebeurt dit in gescheiden situaties, maar ook als je nog bij elkaar bent en niet tevreden bent met elkaar.

Conclusie

Je bestaat voor een deel uit je vader bestaat en voor een deel uit je moeder. Als je één van hen afwijst, of allebei, wijs je dus een deel van jezelf af. Daardoor zul je niet echt tevreden worden in je leven. Daarom is het belangrijk dat je je ouders accepteert zoals ze zijn. Laat ze zijn wie ze zijn en accepteer de keuzes die ze maken, ook al zou jij het totaal anders doen. Als je dat niet doet, zul je merken dat de patronen in je leven steeds weer terugkomen.